Donderdag 13 oktober hebben we op school de documentaire China blue gekeken. Van tevoren is er verteld waarde film over ging. De documentaire China blue duurt bijna anderhalf uur en in die tijd maakt de kleine Jasmin samen met haar vriendinnen vijftig spijkerbroeken voor grote, dikke westerlingen.

In de documentaire wordt Jasmin gevolgd door de filmmaker Micha X. Peled met een camera waarin hij vertelt over de Lifeng fabriek. De ouders van Jasmine wilden liever een zoon, en Jasmin zegt dat ze door geld te verdienen iets voor haar ouders kan doen. In de Lifeng fabriek knipt ze overbodige draadjes van spijkerbroeken. De Lifeng fabriek is een textielfabriek. De mensen in de fabriek verdienen ongeveer 5 euro cent per uur. Ze werken minimaal elf uur en maximaal vierentwintig uur per dag. Na zeven uur 's avonds is de officiële werkdag afgelopen, maar Jasmine moet vaak langer doorwerken. Onbetaald, want overwerk wordt nooit vergoed. Jasmin slaapt vaak maar minder dan vier uur. Ze mogen tijdens hun dienst twee keer naar de wc en wonen vlak naast de fabriek met twaalf personen op één kamer waar ze moeten betalen voor warm water

Ik was wel een beetje geschrokken van de film. Ik wist wel dat het daar erg was maar niet dat het zo erg was. Wat de mensen daar verdienen is niet normaal meer vergeleken met dat in Nederland. De mensen in de fabriek verdienen ongeveer 5 euro cent en in Nederland is het minimumloon € 2,63 per uur netto voor een 16 jarige die 40 uur per week werkt.

Ik vond het ook erg om te zien hoe de meisjes de wasknijper op hun ogen deden. Dit moest om je ogen open te houden en dus wakken te blijven tijdens het werk.

De film eindigt sarcastisch. Jasmin verstopt in en broek een briefje en hoopt dat dit bij een westerling aankomt. Op het briefje vraagt ze onder andere waarom westerlingen zo groot en dik zijn.